فيه وقت في حياتك بتبطل تجري ورا الحاجات
اللي كنت بتخاف تخسرها..
مش علشان بطّلت تحبها،
لكن علشان اكتشفت إنك كنت بتخسر نفسك
كل مرة حاولت تحافظ عليها.
اللي كنت بتررجاه يبقى،
بقيت أنت اللي تمشي وتقول في سرك: “أنا اللي نجوت.”
مش كل حاجة نخاف نخسرها تستاهل نكمل نتمسّك بيها..
في حاجات نسيبها بإيدنا وإحنا مبتسمين،
علشان تعبنا مش لازم يكمّل علشان يبقى اسمه “وفاء”.